‘Alles is een leerproces’………..

 

zegt, Richard Toren, ‘Ik ga vaak te snel en moet mezelf dan terugfluiten. Daarnaast heb ik allerlei verwachtingen, maar het samen ergens zijn en het gezellig hebben is voldoende.’ 
 

Richard, een jong ogende en vitale zeventiger is al zo'n drie jaar maatje van Gerrit Wolsink (72 jaar), die woont bij Philadelphia in Brummen. Gerrit is heel blij als hij Richard ziet: het is ‘ouwe-jongens-krentenbrood’ met veel plezier, klappen op de schouders en quasi vechthoudingen.   

Eerst worden er foto's gemaakt en krijgen we een rondleiding bij de boerderij. Trots laat Gerrit zijn knutselhok zien, waar hij graag bezig is met het maken van vogelhuisjes, schilderen en andere knutselwerken. Dan zoeken we een paar bankjes in de zon voor het interview. 

Op de vraag hoe ze elkaar hebben ontmoet, zegt Richard: ‘ik werd aangesproken op de markt in Eerbeek door iemand van het maatjes project. Daar hou ik eigenlijk helemaal niet van, maar ik heb toch een afspraak gemaakt om koffie te gaan drinken en er verder over door te praten. En daarna ben ik meegegaan om kennis te maken met Gerrit om te kijken of er een klik is.  
 

Richard is met pensioen en heeft onder andere in het patiëntenvervoer van het Lucas ziekenhuis gewerkt. ‘Maar dit is heel anders', zegt hij. ‘Het is niet altijd gemakkelijk. Het initiatief moet van mij komen. Het is aftasten wat we allebei leuk vinden en wat we gaan doen. In de zomer gaan we vissen in de Berkel of we gaan naar Bussloo, een beetje zitten en zwemmen of we gaan een stukje fietsen. We gaan ook naar de kringloop om wat gereedschap voor Gerrit te kopen. En na afloop gaan we een biertje drinken en wat eten; een balletje gehakt. Nu is het voetbalseizoen geopend en gaan we op zaterdagmiddag vaak naar voetballen kijken. Bij sportclub Brummen als ze thuisspelen. En vorige week zijn we naar de Graafschap geweest. Gerrit is terreinknecht geweest bij Pax in Hengelo en houdt nog steeds van voetbal.’
 

Richard benadrukt nogmaals dat de omgang met Gerrit hem vaak moeite kost. ‘Mijn verwachtingen zijn vaak te hoog gespannen. Ik hoef zijn leven niet te veranderen. Hij heeft hier bij Philadelphia ook genoeg te doen. Ik geef zijn leven hooguit een beetje glans. Het is ook geen roeping van mij ofzo. Door mij kan hij eruit, daar heeft hij begeleiding bij nodig. Hij mag bijvoorbeeld niet alleen fietsen. En je moet hem goed in de gaten houden, want als hij mij uit het oog verliest, raakt hij in paniek.’ 

Richard heeft nog een maatje, een man van 95 jaar, waar hij regelmatig een kop koffie gaat drinken om een praatje te maken. Daarnaast is hij heel behulpzaam in zijn buurt, waar veel ouderen wonen en waar hij veel hand en spandiensten verricht. ‘Dat is heel anders, veel meer wederzijds. Je kunt je verhaal kwijt, ze vragen ook hoe jouw week is geweest en hoe het met je gaat.’ 

Op de vraag wat je moet kunnen om met een maatje als Gerrit om te gaan, zegt hij: ‘je moet flexibel zijn en tegen eenrichtingsverkeer kunnen. Maar het is goed zo. We gaan dit nog lang volhouden, hè Gerrit?’ Gerrit lacht van oor tot oor, geeft hem “een schop” en zegt: ‘ik wil wel.’ Na het interview fietsen ze samen naar Oeken om voetbal te kijken en een biertje te drinken en dat is genoeg. 
 

Wil je ook een maatje worden of zoek je een maatje? Neem contact op met het maatjesproject via 0575-561988 of maatjes@welzijnbrummen.nl

​

Interview door Ans Venselaar, foto Chantal Besselink