Schoorvoetend kwam je binnen, je allereerste dag op ons dagactiviteitencentrum Studio Actief. Statige man, strak in het pak, 84 jaar oud. Je lijf deed niet meer wat jij wilde, je geheugen liet je af en toe in de steek. “Ik doe het voor mijn vrouw” zei je “zodat ze een dagje niet voor mij hoeft te zorgen”.
Je kreeg een plekje in de groep en al snel was het ijs gebroken. Samen gingen we op zoek naar een activiteit die bij je paste. Het werd Rummicub. Een spel dat je nog goed beheerste. Het was niet zo belangrijk voor je dat een andere deelnemer af en toe een foutje maakte. Je hielp hem of zag het door de vingers. Je fleurde op, had iets te vertellen als je thuis kwam en je voelde je weer nuttig. Je was bescheiden en had niet zoveel nodig, je genoot van de aandacht die je van ons kreeg.
Ik probeerde je uit te dagen om wat meer ruimte te pakken. Tijdens een middagactiviteit vroeg ik je of je wel eens kattenkwaad had uitgehaald als kind. En daar kwamen de verhalen! Je rechtte je rug, je ogen begonnen te twinkelen en je brandde los! Van avonturen op een geleende brommer tot gedichtjes over geliefden in een korenveld. Je bleek een meesterlijk verteller! Zelfs als je een koekje bij de koffie kreeg, hoorde daar een verhaal bij. Je nam een hap, trok met een “hmmm, heerlijk ambachtelijk koekje!” de aandacht en zei: “Weten jullie waarom dit biscuitje streepjes heeft?” En dan voerde je de spanning op, door iedereen een voor een aan te kijken. “Omdat elk koekje apart op een roostertje gebakken wordt!” was het antwoord. De groep hing aan je lippen, ook al was het niet altijd de eerste keer dat ze een verhaal hoorden.
Uitbehandeld
Op een dag kwam je verdrietig binnen. De arts had je verteld dat je was uitbehandeld, en je wist wat dat betekende. Aan het eind van de dag zei je: “tot volgende week!”, maar een week later kwam je niet. Van je dochter, met wie ik regelmatig contact had, hoorde ik dat je naar het hospice was verhuisd. Tegen haar had je gezegd dat je nog zo graag afscheid zou willen nemen van je vrienden op de groep. Vrienden waren het voor je geworden. Je dochter regelde dat het kon. Met een wensambulance kwam je nog één keer terug om afscheid te nemen. Een van de indrukwekkendste momenten in mijn werk. Spierwit, met je laatste krachten, vertelde je ons je laatste verhaal. En weer hingen we aan je lippen.
Het is vele jaren geleden dat je deelnemer bij ons was. Andere deelnemers vullen nu de groep en samen hebben we het goed. Maar het koekje bij de koffie smaakt sinds jouw deelname toch net even lekkerder!