(g)een clubje!

Sinds een jaar ga ik als welzijnscoach bij mensen op bezoek die zelf de weg naar het welzijnswerk niet goed weten te vinden. Vaak doe ik dat op verzoek van de huisarts. Zo kwam ik ook bij Janny terecht. Een vrouw van begin 80 deed de deur voor mijn open. “kom d’r in kind!” zei ze hartelijk. Nadat ik was voorzien van koffie en een koekje brandde ze los: “Wat aardig dat je langskomt, maar ik vermaak me nog prima hoor! En ik ga echt niet bij een clubje!” Ik zei dat ze dat ook zeker niet moest doen, als ze daar geen zin in had. Ze leek opgelucht. We raakten aan de praat en tussen de regels door hoorde ik dat Janny zich toch af en toe wat verloren voelde in haar lege huis sinds haar man is overleden. “Het is wel stil, nu Herman er niet meer is”, vertrouwde ze me toe. “We deden allebei onze eigen dingen en hadden elkaar nog altijd veel te vertellen”. Mijn ogen glijden langs de wanden vol foto’s waarop ik Janny en Herman zingend in een koor ontdek. “Hielden jullie van zingen?” vraag ik. “Nou en of!” zegt Janny. Ze veert op en haar ogen beginnen te stralen. Ik luister naar de verhalen over de jaren dat ze samen in het koor hebben gezongen. Ze geniet zichtbaar van het ophalen van de herinneringen daaraan. Als ze is uitgepraat zeg ik tegen haar: “Toevallig is er aanstaande donderdagmiddag een zangmiddag in de dorpskamer waar ik met iemand naartoe ga. Heb je zin om mee te gaan?” Nou dat lijkt Janny wel wat! We spreken af dat ik haar thuis ophaal en na afloop weer thuisbreng.

Als ik op donderdag aanbel, staat Janny al met haar jas aan bij de voordeur. Onderweg babbelt ze vrolijk met de ander dame die ik ook heb opgehaald. Ze blijken elkaar nog te kennen van vroeger. Al we aankomen worden we hartelijk ontvangen door de dames van de dorpskamer. De piano staat al klaar en de koffie is gezet. Langzaam stroomt de ruimte vol en na enkele ogenblikken wordt het eerste lied ingezet. Er komt van alles voorbij, van het kleine café aan de haven tot het dorp van Wim Sonneveld. Janny geniet en zingt uit volle borst mee. Als ik haar na afloop naar huis breng vraagt ze: “zou ik volgende week weer mee mogen doen?” Het antwoord laat zich raden: “natuurlijk”!

En zo kwam het dat Janny nu wekelijks naar de zangmiddag gaat. En nee (ja) het is (g)een clubje! 😉