Enigszins ongemakkelijk sta ik voor jouw voordeur en na een paar seconden zoekend naar innerlijke moed bel ik aan. Terwijl jij naar de deur loopt om open te doen, dwalen mijn gedachten af:
We kennen elkaar ongeveer een half jaar. In dat half jaar heb ik je leren kennen als een lieve, maar bovenal moedige en zorgzame vrouw, die met alles wat ze in zich had zorgde voor haar man. Eerst nog thuis, maar toen dat niet meer ging, gingen jouw (mantel-)zorgen mee naar het verpleeghuis. Daar bleef je zorgen: helpen met eten en wandelen op de gang. Met de was keerde je weer huiswaarts. Een huis, waarin je opnieuw je eigen weg moest vinden, alleen. Na tientallen jaren samenwonen, verbleef je er sinds het laatste half jaar alleen.
Sterk als jij bent, ging het je behoorlijk goed af, met ups & downs. Fijne mensen om je heen bekommerden zich om jou. Jouw kinderen kwamen vaker langs, die lieve buurvrouw die op de koffie kwam, de onwaarschijnlijk zorgzame mevrouw van de thuiszorg, allemaal zorgden ze een beetje meer voor jou.
Ik mocht ook een van de mensen ‘om jou heen’ zijn. Als mantelzorgconsulent kwam ik iedere maand ‘even langs’, voor een praatje en dat gaf lucht, vertelde je me. In het begin voelde je je schuldig, dat je hem had laten gaan, maar gaandeweg zag je in dat het eigenlijk helemaal geen keuze was, maar een noodzaak. We hebben hier vele mooie gesprekken over gevoerd en ik zag, ondanks al het verdriet, dat het steeds een beetje beter met je ging. Het mantelzorgen werd in de loop van de tijd anders; een verschuiving van veel verschillende werkzaamheden, naar heel intensieve zorg. Alles wat je deed, deed je met nog meer liefde aandacht en zorg, tot het laatste wandelingetje aan toe.
Nu sta ik voor jouw voordeur en weet ik dat je opnieuw je leven moet inrichten na het plotselinge overlijden van jouw man. Geen bezoekjes meer aan het verpleeghuis, geen wandelingetjes meer op de gang. Daarom ben ik er nu, om naar jouw verhaal te luisteren, om te horen hoe het met je gaat en te luisteren naar wat je op dit moment nodig hebt. En jij en ik weten: “Mooie herinneringen blijven bestaan”.